Harry zit thuis 60 jaar na de strijd van Zweinstein, een oude man, plots begint zijn litteken pijn te doen. Harry zat alleen. Het huis dat eerst van hem en Ginny en hun kinderen was is nu leeg. Ginny was 1 jaar geleden dood gegaan. En hij moest het toegeven dat er iets weg was genomen. Hij had al zoveel mensen verloren maar dit was het meeste dat zeer deed. Hij dacht aan zijn kinderen ze hadden allemaal een familie. En ze zouden hem snel bezoeken. Hij zuchte. Niemand wist dat hij ziek was. Behalve Ron maar hij beloofde hem het aan niemand te vertellen. Hij had een goed leven. Hij wilde gaan zonder gedoe. Hij wilde thee, maar hij voelde zich zo zwak om op te staan dat hij zijn toverstaf uithaalde, en hij stopte. Hij hield de oude hout in zijn hand, en lichtjes glinstering maakte uit de top. Hij lachte. Plots deed zijn litteken pijn. Hij was niet gewaarschuwd ervoor en ook niet voor de man die in de hoek van de kamer staat. Het was Tom Riddle niet slang-achtig maar als een mens. Hij lachte.
"Hallo Harry"
Harry lachte terug en zei "Leuk je weer terug te zien Tom".
"Is het fijn? Ik was niet altijd een warm persoon. Ik heb veel mensen pijn gedaan. Maar het ergste van al, ik probeerde jou pijn te doen.Het is ironisch dat je behoorden tot de weinigen die me zagen als Tom Riddle en niet als Lord Voldemort." "Angst kan je gek maken" zei Harry. "Ik heb het vaak gezien." Tom Riddle lachte weer en zei heel verdrietig "Harry, we moeten gaan." Harry keek naar hem. Er zaten tranen in zijn ogen. "Ik ben bang" zei hij. "Ik weet het" zei een andere stem. Het was Ginny. Hij hijgde. Achter haar stond iedereen die hij lief en verloren had: Hagrid, Perkamentus, Dobby, Lupin, Tonks, Snape, Cedric, Sirius en zelf de familie Duffeling. Zijn ouders stpnden naast Ginny glimlachend. "We zijn bij je Harry" zei zijn moeder. Jarry draaide zich naar Tom. Tom stook zijn hand uit en zei "Kom, Harry". Harry lachte, tranen in zijn ogen, zijn litteken brandde als hij Tom's hand vast nam. En dan liet hij samen met de dood deze wereld achter als gelijken.
Het einde